فتح باغ


آن كلاغي كه پريد 

از فراز سرما 

و فرو رفت در انديشه آشفته ابري ولگرد

و صدايش همچون نيزه كوتاهي پهناي افق را پيمود 

خبر ما را با خود خواهد برد به شهر 

همه مي دانند

همه مي دانند 

كه من و تو از آن روزنه سرد عبوس 

باغ را ديديم 

و از آن شاخه بازيگر دور از دست 

سيب را چيديم 

همه مي ترسند 

همه مي ترسند اما من و تو 

به چراغ و آب و آينه پيوستيم 

و نترسيديم 

سخن از پيوند سست دو نام 

و هم آغوشي در اوراق كهنه يك دفتر نيست 

سخن از گيسوي خوشبخت منست 

با شقايق هاي سوخته بوسه تو 

و صميميت تن هامان در طراري 

و درخشيدن عريانيمان 

مثل فلس ماهي ها در آب 

سخن از زندگي نقره اي آوازيست 

كه سحرگاهان فواره كوچك مي خواند 

ما در آن جنگل سبز سيال 

شبي از خرگوشان وحشي 

و در آن درياي مضطرب خونسرد 

از صدف هاي پر از مرواريد 

و در آن كوه غريب فاتح 

از عقابان جوان پرسيديم 

كه چه بايد كرد ؟

همه مي دانند 

همه مي دانند

ما به خواب سرد و ساكت سيمرغان ره يافته ايم 

ما حقيقت را در باغچه پيدا كرديم 

در نگاه شرم آگين گلي گمنام 

و بقا را در يك لحظه نا محدود 

كه دو خورشيد به هم خيره شدند 

سخن از پچ پچ ترساني در ظلمت نيست 

سخن از روزست و پنجره هاي باز 

و هواي تازه 

و اجاقي كه در آن اشيا بيهده مي سوزند

و زميني كه ز كشتي ديگر بارور است 

و تولد و تكامل و غرور 

سخن از دستان عاشق ماست 

كه پلي از پيغام عطر و نور و نسيم 

بر فراز شبها ساخته اند 

به چمنزار بيا 

به چمنزار بزرگ 

و صدايم كن از پشت نفس هاي گل ابريشم 

همچنان آهو كه جفتش را 

پرده ها از بغضي پنهاني سرشارند 

و كبوترهاي معصوم 

از بلندي هاي برج سپيد خود 

به زمين مي نگرند